21 okt Dicte
Ik moet iets opbiechten. Ik heb een afwijking. Ik heb een afwijking voor Scandinavische boeken, series en films. Zo verslind ik boeken van Liza Marklund, Wallander, Jo Nesbo en series als Borgen en The Bridge. Nu heb ik een nieuwe verslaving. Ze heet Dicte. Ze blijkt al eerder op NPO uitgezonden te zijn, maar ik heb haar net ontdekt op Netflix. Heerlijk als ik een avond alleen doorbreng, als mijn husband weer eens belangrijk moet doen op een of ander netwerk dingetje (stiekem vind ik dat helemaal niet erg).
Ik vraag me alleen af, waarom ik hier zo verslaafd aan raak. Is het de personage? Kan ik me ermee identificeren. Is dat het?
Stapje terug…
Onlangs was ik met vriendinnen in Istanbul. Een geweldige ervaring. Echter, daarentegen, maar, desondanks voelde het alsof ik 60 jaar terug ging in de tijd. Ik kan het gevoel moeilijk beschrijven, maar het volgende voorbeeld komt dicht in de buurt. Wij kwamen op donderdagavond aan. Op vrijdag gingen wij de stad in. Alleen vrijdag is de dag dat je amper vrouwen op straat ziet en alleen maar mannen. Op een gegeven moment voelden wij ons allemaal (vijf stoere vrouwen) redelijk bekeken en was het tijd om naar ons hotel te gaan.
Stapje vooruit..
Waarom Dicte..
Ik denk dat het is omdat ze in Scandinavië misschien wel een aantal jaren vooruit lopen en ik me herken in de dilemma’s die zij ervaren. Het feit dat ze voor ons uit lopen betekent nog niet dat ze niet worstelen met exact dezelfde problemen. Ik vraag me af of de orthodox Turkse moslima ook zo denkt over onze boeken, series en films. Is de conclusie niet dat wij veel meer met elkaar gemeen dan dat we verschillen.
Geen reactie's