Lief doen!

29 nov Lief doen!

Alweer een tijd geleden stond in de Linda (magazine) een artikel. Een journaliste vertelde dat ze er geen zin meer in had. Geen zin om haar keuze te verantwoorden naar de andere moeders (en vaders), waarom zij (en haar man) hebben gekozen om niet een tweede kindje op de wereld te zetten. Een mooi betoog waarin ze helder verwoord hoe vrouwen elkaar continu bekritiseren op elkaars keuzes. Wel jammer dat ze in de laatste zin hetzelfde doet bij een vrouw die drie kinderen op deze wereld heeft gezet.

Ik merkte dat ik hier boos en verdrietig van werd. ‘Wij’ vrouwen maken het onszelf zo al verdomde lastig. We vinden dat we alles moeten kunnen (partner, moeder, werknemer/werkgever/zzp-er). Als we ook nog continu worden aangevallen door ons eigen geslacht over de keuzes die we maken, hoe gaan we dan ooit een gelijkwaardige positie naast de man krijgen (ik dramatiseer graag).

Even zonder gekheid…
Na de geboorte van mijn oudste besloot ik om vier dagen in de week te blijven werken (Mark deed hetzelfde). Hoe vaak ik niet gevraagd ben (en Mark) of dit niet te veel was en of ik wel een goede moeder kon zijn, zijn niet meer op een hand te tellen. Ik ging (al mopperend in mijn hoofd) vervolgens vriendinnen veroordelen die er voor kozen om drie dagen of minder te werken na de geboorte van de eerste.

De vraag of ik wel een goede moeder kan zijn wordt niet meer aan mij gesteld. Ik heb inmiddels drie kinderen, werk 4 dagen in de week (waar 0,7 bij de Hanze en 0,2 voor mijn eigen bedrijf). De woensdag ben ik in principe thuis en donderdag haal ik de kinderen om 15h van school (Mark doet hetzelfde met de vrijdag en de maandag).

Natuurlijk is het soms gigantisch hectisch, maar ik zou het niet anders willen. Dit is mijn keuze. Ik respecteer daar desalniettemin nu wel de keuze van mijn vriendinnen of collega’s die minder werken of helemaal niet.

Misschien is de keuze om te stoppen met werken gelegen in het feit dat het kereltje het eerste jaar ontzettend vaak ziek is geweest (en dan helpt de crèche zoals we weten ook niet echt). Of ben je gewoon een ontzettend goede huismoeder. Ik vind dat namelijk (zoals Oprah altijd zegt), de zwaarste baan van de wereld. Iedereen heeft haar of zijn eigen krachten.

Mijn kracht ligt bijvoorbeeld niet in het bakken van een taart (ik kan wel heel goed bestellen). Drie vriendinnen van mij maken (echt zelf) de meest prachtige taarten voor de verjaardag van hun kinderen die ik ken. Ik bewonder hen hierom. Eerst dacht ik: ‘Oh dat moet ik ook kunnen’. Later dacht ik: ‘ben je helemaal gek, ik vind dat niet leuk en ik kan dat niet goed.’ Wat ik wel goed kan is organiseren en plannen. Proberen om zoveel mogelijk ballen in de lucht te houden (en dat ook nog leuk vinden). We hoeven niet allemaal ergens goed in te zijn.

Het wel of niet krijgen van kinderen. Hoeveel kinderen je krijgt en hoeveel je werkt is jouw keuze. Als jij gelukkig daar mee bent dan kan de rest van de wereld wat mij betreft gestolen worden.

Wat wij vrouwen wel voor elkaar kunnen doen is als volgt: ‘ Lief doen!’. Een beroemde quote van mij die ik vaak gebruik (niet voor alleen voor mijn kinderen, maar ook voor (schoon)familie en collega’s). Gebruik empathie en geen hypocrisie. Geloof in de keuzes die we maken en sta daar voor (Zoals Sandler dat zou zeggen: ‘Sit at the table!’). Wees in elkaar geïnteresseerd (hoe doe jij dat?) en steun elkaar als we twijfelen.