De archieven

Mooi?

Mooi?

Afgelopen zaterdag had ik een eet-date met een vriendinnetje, die ik al veeuls te lang niet gezien had. Nadat we alle feiten hadden uitgewisseld (oeps;), zei ze: ‘ Yv, je ziet er goed uit! Je bent prachtig!’.

Nu vind ik haar ook prachtig, maar ik mooi? Dat wil er bij mij niet in. Ik weet dat dit diep zit en dat dit complex niet zomaar verdwijnt en dat ik gelukkig niet de enige ben. Niet voor niks heeft Sophie Hilbrants er een volledige serie aan besteed.

Nu had ik het boek van Rebekka Reinhard nog in mijn boekenkast liggen, dus die heb ik er maar weer eens bij gepakt. Want wat is mooi? Is schoonheid een prestatie?

Trendwatcher Europa Bendig zegt:

’ Helemaal bovenaan in de schoonheidshierarchie staat de eis slank en gestyled te zijn Het gaat dus niet meer om je oorspronkelijke gelaatstrekken maar de vraag is: ‘Ben je erin geslaagd door discipline slank en mooi te zijn en heb je door kennisvoorsprong de juiste stijl? Jezelf voortdurend opnieuw definiëren: dat is wat onze omgeving afdwingt.’

Rebekka zegt dat we hier alleen maar de schijn van discipline wekken. Ik zorg voor mijn lijf, dus ik ben. Schoonheid is een menselijke basisbehoefte net als liefde en verbondenheid. De wens om er goed uit te zien en het verlangen naar een goed leven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Schoonheid is tenslotte veel meer dan de afwezigheid van lichamelijke gebreken. Schoonheid is ook altijd de belofte van geluk. We hopen op een beter leven door ons uiterlijk te verzorgen. We willen niet beroemd zijn, we willen ons gewoon goed voelen. En we willen graag dat onze omgeving dat waarneemt. We willen alles doen wat mogelijk is om dit leven iets moois en zinvols te maken.

In hoofdstuk 1 begint Rebekka met de volgende zin:

‘Moderne vrouwen zijn zich bewust van kwaliteiten. Alleen als het hun eigen lijf gaat, smelt het gevoel van eigenwaarde als sneeuw voor de zon. Vrouwen die het niet kan schelen hoe breed hun heupen zijn en hoeveel putjes ze in hun dijbenen hebben, zijn of gezegend met een benijdenswaardige onverschilligheid of ze horen bij de artistieke avant-garde. In elk geval gaat het om een te verwaarlozen randgroep. De rest staat onder een niet-aflatende druk om er goed uit te zien. Het maakt niet uit hoe de man eruitziet, of hij een mooi wasbordje heeft of een peervormige bierbuik: Hij heeft de keus en zij moet gewoon mooi zijn.’

‘De kans dat een normaal meisje eruitziet als een met photoshop bewerkt topmodel, ligt in de buurt van 0,1 procent. De waarschijnlijkheid dat een vrouw die twee kinderen op de wereld heeft gezet, elke ochtend om zes uur opstaat, de hele dag met volle aandacht werkt en met de kinderen huiswerk maakt, verjaardagen organiseert, boodschappen doet, was, kookt en daarna- al een beetje gaar- haar best doet om met haar net zo afgepeigerde man een liefdevol gesprek te voeren, is ongeveer nul procent. De kans dat diezelfde vrouw haar figuur toetst aan het fotomodel, hoewel de vergelijking absurd is, ligt al veel hoger. Dit absurde gedrag weerspiegelt niets anders dan de algemeen heersende tendens in onze mediacultuur het uiterlijk van een normale vrouw als abnormaal te bestempelen.’

Rebekka concludeert dat de meeste vrouwen mooi willen zijn, ook al weet niemand precies wat dat betekent. Blijft de vraag waarom? Waarom heeft de moderne vrouw zo vaak het gevoel mooi te willen zijn? Vervolgens gaat ze nog een paar honderd bladzijden hier op in (met een volledige historische en filosofische onderbouwing).

Op het moment dat ik deze vraag oprecht aan mezelf stelde, maakte me dat onrustig. Zou ik tevreden kunnen zijn met hoe ik er nu uitzie? Natuurlijk wil ik gezond leven en sporten omdat me dat energie geeft om de dag goed door te komen. Zou ik het kunnen nalaten om mezelf te vergelijken met mensen die slanker zijn dan ik? Zou ik de maakbare ik los kunnen laten? Ik vind dit een lastige vraag om te beantwoorden. Het is immers een overtuiging dat ik als sinds mijn 11e verjaardag heb. Hoe was het eigenlijk voor die tijd?

Als ik naar mijn dochter kijk, wil ik niet dat zij dezelfde overtuiging krijgt Als zij met een zelf verzonnen combinatie van kleren naar school gaat, bijt ik op mijn tong om er iets van te zeggen. Waarschijnlijk kan ik haar niet beschermen tegen de buitenwereld, maar ik ga in ieder geval mijn stinkende best doen. Misschien dat ik hierdoor ook mijn eigen overtuiging (over mijn maakbare ik) los kan laten.

 

 

2 Reactie's
  • leontineloves
    Geplaatst op 18:27h, 26 januari Beantwoorden

    Hai Yvanka, ik heb je blog gelezen. Kreeg de link van Mark.
    Dit is natuurlijk super herkenbaar.
    Ik zou willen toevoegen dat het vanuit de psychologie een gegeven is dat de nr 1 sociale angst (dwz. Een angst die ons allemaal vergezeld) is: de angst om buiten gesloten te worden. Om afgewezen te worden. Om uitgestoten te worden. Omdat je niet voldoet aan het gemiddelde of normale. Whatever normaal dan ook mag inhouden. En wie dat dan eigenlijk bepaald. Geldt voor uiterlijk. Maar ook voor al dat andere; hoe gedraag je je, waar besluit je je keuzes oo te baseren, welke keuzes maak je, etc.
    Wat valt er nog veel te winnen.
    Laten we allemaal een beetje meer hardop mens durven zijn….

    Dus… 😉
    Leuk dat je blogt.het heeft me ook weer op ideeën gebracht.
    Hoop je weer te ontmoeten.
    Alles op z’n tijd.
    Liefs Leontine.

  • yvankavletter
    Geplaatst op 18:11h, 08 februari Beantwoorden

    Dag lieve Leontien,

    Ik lees je berichtjes op je blog! Wow inspirerend. Ik zou graag een keer met je willen bijkletsen. Neem je tijd en als je een keer wil zitten, dan hoor ik dat graag van je.

Geef een reactie op yvankavletter Annuleer reactie