04 mrt Quirky shoes!
Mensen die mij al wat langer kennen, weten dat ik dol ben op schoenen. Deze tic heb ik geërfd van mijn moeder en oma. Al sinds ik klein ben loop ik het liefst op hakken (hoog). Verder moeten ze apart zijn. Quirky shoes are my favorite. Zo heb ik witte laarzen gehad en paarse laarzen (van suéde ). Alle grote steden liep ik het liefst op hakken. Mijn kniebanden zijn er inmiddels op afgestemd. Sinds mijn kids hier op de aarde rondlopen, merkte ik dat mijn schoenentic op de achtergrond verdween. Nu loop ik nog steeds niet op verantwoorde lage schoenen, maar ik kan er wel mijn kids op achtervolgen (en ze willen nog wel eens op een hollen slaan).
Gelukkig worden ze ouder en ik merk dat ik niet zoveel meer hoef te hollen. Ik ben overigens nog steeds voorstander van een chipsysteem voor kinderen (dit naar aanleiding van een incidentje met Juul op het bevrijdingsfestival), maar dat is een ander verhaal. Mijn liefde voor quirky shoes is weer aan het opbloeien.
Zo word ik helemaal gelukkig van de schoenen van Chie Mihara en L.K. Bennet (alleen betaalbaar in de uitverkoop overigens). Het voordeel is dat het voetbed echt geweldig is, dus je kunt er redelijk lang op lopen. Redelijk lang is overigens niet een dag lang Parijs ontdekken. Dus ik ben weer in mijn element!
Nu was ik laatst in de winkel en in die winkel stonden twee vriendinnen. Die er über-hip bij liepen. Het is dat ik hoorde dat ze vriendinnen waren, maar ze waren niet van elkaar te onderscheiden. Beide hadden ze witte sneakers aan met een zwarte skinny jeans (inclusief gaten). Daarover een shirtje met een lang vest. De accessoires, waren afgestemd op het assemble. Het haar in een losse knot en de make-up was precies genoeg. Nogmaals je kon er niks op aanmerken. Ik denk dat menig man, even zijn hoofd zou omdraaien.
Maar ik vond het saai! Ik vond het niet onderscheidend, boring en ik zou er diep ongelukkig van worden als ik er zo bij liep. Ik vind het een fijne gedachte dat mijn outfit een beetje hip is, maar ik weiger om met de massa mee te lopen. Bij thuiskomst liet ik de schoenen aan Robin zien. Er kwam een raar geluid uit haar mond (een gillende eekhoorn achtig iets). Ze was helemaal in de wolken toen ik haar deze schoenen liet zien. Teleurgesteld dat ze niet voor haar waren. Op dat moment wist ik het zeker. Dit is mijn dochter. Wars van de mode, maar dol op mooie schoenen.
Geen reactie's