Mrs. imperfect

01 dec Mrs. imperfect

Cheeeeeeeese! Daar zitten we weer. Mijn husband is wederom genomineerd voor een super gave prijs (en hij heeft hem gewonnen). Natuurlijk ben ik trots en geniet ik van de avond. Maar misschien is het goed om eens te vertellen hoe deze dag nu verliep.

Het is dinsdagochtend 29 november 2016. Ik sta om 6.17 op en zorg dat het brood in ieder geval in de bakken zit en de helft van de kleren klaar liggen voordat ik weg ga. Ik moet namelijk om 7.16 de trein naar Utrecht hebben. Oja de grijze container moet langs de weg en ik moet de fiets van Robin op school zetten (want de oppas haalt de kids van school). Mark staat op en zorgt dat de kinderen brood en drinken ook daadwerkelijk meenemen en dat ze in de kleren zitten (met een beetje mazzel zijn hun tanden ook gepoetst). Dus als ik voorbij Zwolle zoef, heeft Mark ze naar school gebracht. De oppas heeft de dag ervoor mijn fiets opgehaald, zodat ze Eise achterop kan nemen (de oudste twee fietsen zelf).  Mark bericht dat het wel errug koud is en brengt rond 14h nog even wat extra handschoenen naar de kids.  Julian heeft judo en kan met de buuf meerijden. Eise kan gezien het strakke tijdschema met de buuf mee naar huis en de oppas brengt de oudste twee  op de fiets naar huis. Grote wisseltruc: Juul naar judo en Eise weer thuis. Deze logistieke planning wordt gedurende de dag via de app geregeld.

Ik zit dus in Utrecht en ik moet om 18h in Amsterdam zijn. De dresscode is blacktie. Mark bericht me dat hij mijn pumps ook heeft meegenomen (met mijn jurkje).

Om 18.13 arriveer ik bij de Hermitage in mijn kloffie. Op dat moment komen allemaal mensen compleet uitgedost binnen. En daar sta je dan. Met je hutkoffer met werkspullen. Te wachten totdat je husband in spijkerbroek met je kleren komt aanzetten. Daar komt hij aan. In zijn spijkerbroek. Neeeeeeeee, denk je. Dat kan echt niet! Maar ook hij moet zich nog omkleden.

Je had de gezichten van de mensen om ons heen moeten zien. Al lachend vragen we waar de toiletten zijn. Met hutkoffer en kleren ga ik me omkleden. Mensjes in vol ornaat nog steeds verbaasd naar me kijkend. Ik heb nog nooit zo snel mijn haar en mijn make-up gedaan.

Dan moet je nog zo’n mooi kaartje op. Ik sta alleen niet op de lijst. Dus ik krijg een geschreven versie. Daar sta je dan. Tussen mensjes die zes uur in de make-up hebben gezeten. Het enige wat ik kan doen is lachen. Het is niet perfect, maar we hebben het weer gered. Wel bewust van het feit dat we het niet zonder alle anderen mensjes konden doen (zoals de buuf, de oppas en de collega’s).

En oja. Nog een dingetje. Nadat de husband had gewonnen. Dan wil iedereen spontaan met je kletsen. Vond ik opvallend :).

Om 1h zijn we thuis. Een onwerkelijk gevoel maakt deel van ons. En ik ben op :).