Gdansk

08 jan Gdansk

De husband en ik zijn een weekendje weg. Gdansk is onze bestemming. Kindjes zijn ondergebracht bij opa en oma. Dit weekend zullen we Netflix  en roomservice uitspelen en manieren verzinnen om toch onze favo series te kijken op de laptop. Soms komen we uit onze cocoon en wagen we ons naar buiten.

Er ligt sneeuw, veel sneeuw en het is koud heel koud. We zijn verbaasd over de hoeveelheid restaurants, hippe koffietentjes en wine-bars (wijn is overigens duur als je het vergelijkt met sterke drank, maar dat is een ander verhaal). Drukarnia Cafe en Retro Cafe zijn wel mijn favoriet en dus echt een aanrader (en dat vinden er meer zie tripadvisor ;)).

Als je iets buiten old-town komt, zie je al gauw de restanten van jarenlange onderdrukking. Reden waarom we  ons aanmelden voor de free walking tour. Had ik al verteld dat het koud was. Mijn voeten, nee mijn tenen gingen steeds meer lijken op ijspegels. Aan het begin van de tour vertelt ze nog dat de tour 2 uur gaat duren. Ik kan dit, denk ik. Mijn husband moppert. Waarom heb ik geen extra sokken aangedaan. Een goede vraag, waar ik nu het antwoord ook niet even op heb. De tour begint en ze praat graag en lang. Het enige wat mijn tenen willen is lopen, maar zij blijft staan. En ze blijft lang staan.

Dan vertelt ze over de tweede wereldoorlog, de herbouw van de stad en het communistische regime. Je vergeet dat onze generatie dit nog heeft meegemaakt. Zo laat ze ons het gebouw zien van de geheime politie.

Ze vertelt over een envelop die ze thuis nog heeft liggen. De envelop is opengemaakt en gelezen door de instanties. De brief die erin zat was geschreven door haar oma. Die woonde toentertijd in Warschau. Deze brief heeft haar bereikt, want ze kreeg een stempel. Het hebben van een paspoort was meer uitzondering dan regel. Zodra je weer terug was op Poolse bodem, kon je hem weer inleveren. Reden waarom men vaak koos voor een enkeltje.

Wij kennen dit niet. Wij zijn zo gewend aan de vrijheid die we al jarenlang mogen ervaren. Onze tourguide was misschien een paar jaar ouder dan ik. Zij heeft dit meegemaakt en houdt een vurig betoog over het recht op privacy (‘it isn’t a privilege’).

Mijn husband is een voorstander van het recht op privacy en vaak hoor ik het wel, maar nu zie ik het ook.

De tour gaat verder. Mijn tenen zijn een eigen leven gaan leiden. Ik haak af. Onze tourguide kijkt sip. Dit ligt niet aan jou, wil ik nog zeggen. Mijn tenen werken vandaag alleen niet mee.Ik beloof me te verdiepen in de geschiedenis van de stad. Pinky promise!