De archieven

Shit Happens…. dag 1:

Shit Happens…. dag 1:

De afgelopen dagen waren een emotionele achtbaan. Soms begon de dag goed, maar meestal wat minder. Mijn vriendinnetjes zijn super lief. Mijn familie is er voor mij. Ik kan genieten van mijn kinderen, maar wordt soms overvallen door vermoeidheid. Het niet meer weten waar je nu naar toe gaat is hels. De gedachte dat je mensen nu teleurstelt, grijpt me vaak bij de keel. Dat mensen voor mij nu moeten zorgen. Pfff.. dat gaat echt te ver. Om mijn schuldgevoel te compenseren, ben ik neurotisch aan het schoonmaken, kastjes aan het opruimen en de was aan het doen. Om vervolgens twee uur later weer van vooraf aan te kunnen beginnen. De welbekende ‘never ending story’. Vaak ben ik afwezig. Kan mijn husband geen contact met me maken. Zit ik in mijn hoofd. Het is niet dat ik dus niet geniet van kleine momenten. Mijn jongste telg die in de bioscoop in me kruipt. Of  series kijken met de husband.

Ik wil zo graag dat je op een knop kan drukken en dat het dan voorbij is. Alles is helder. Hupsakee! Die weg gaan we bewandelen. No more worries.

Donderdag was ik met een vriendin aan het wandelen, zegt ze opeens:’Waarom ga je niet op Yoga?’ Ik begin te lachen. Het is niet alsof ik nu de meest flexibele persoon ben. Mijn dochter werd vriendelijk doch dringend verzocht te stoppen met turnen. Dat heeft ze van mij. Misschien helpt het. Misschien moet ik het toch eens gaan proberen. Ik klap mijn laptop open en tik in google: “Yoga + Groningen”. Keep you posted.

 

 

2 Reactie's
  • Alexandra Spaai
    Geplaatst op 21:15h, 12 maart Beantwoorden

    Hallo Yvanka,
    Ergens in mijn time-line op twitter kwam ik je vraag over yoga tegen. En een link naar je blog. Dat trok m’n aandacht en zodoende las ik je “Shit happens” blogs. Je kent me niet persoonlijk. We hebben elkaar in de gang van de Mediacentrale wel eens gegroet in het voorbijgaan.
    Ik herkende je verhaal. Been there, done that! Dat is misschien ook wel de reden dat ik reageer terwijl ik anders niet zo’n reaguurder ben. Ik had de behoefte om je te laten weten dat je aardig voor jezelf mag zijn. Dat niets moet. Alles is goed. Schuldgevoel, schaamte, onmacht hoort er allemaal bij. Wandelen helpt, echt! Erover praten ook. Met vriendinnen, onbevooroordeelde objectieve professionals evt. (heeft mij enorm goed gedaan en nog steeds). Yoga kan ook helpen. Maar niet te vroeg. Ging zelf, nadat ik volledig in elkaar klapte in augustus 2015, ook op zoek naar manieren om te ontspannen. “Want dat moet, ik MOET ontspannen. Dat is dé oplossing. Want het moet gewoon even opgelost worden.” Dus dan maar yoga als iedereen zegt dat dat goed voor je is. Een afschuwelijke eerste ervaring daarmee gehad in september 2015. Volledig tot huilens toe gefrustreerd omdat het ontspannen niet lukte. Hoezo?? Dit moet ik toch kunnen? Pas maanden later, had ik rust bij mezelf gevonden en was het “acceptabel” voor mezelf dat ik nu (tijdelijk?) in een ander tempo en op andere wijze leefde dan voorheen en het doel en de richting even niet duidelijk was. Focus was alleen op de dingen die goed voelden en goed deden. En van daaruit lukte poging 2 tot yoga, maanden later, bij een andere lerares wel! Nu is het een cadeautje voor mezelf. Jij mag voor jezelf uitvinden welke cadeautjes bij jou passen op dit moment. Maar voel je niet schuldig om ze aan jezelf te geven of om jezelf op de eerste plaats te zetten op dit moment in je leven. Vraag het aan andere “ervaringsdeskundigen”. Die zullen je dat ongetwijfeld ook adviseren. 😉
    Succes en sterkte met het vinden van je pad! Gun jezelf tijd!
    Warme groet!

    Alexandra

Geef een reactie op Alexandra Spaai Annuleer reactie