30 mrt Project: (schoen) kado
Het was zaterdag. En ’s avonds hadden we een feestje. Ik kom niet graag zonder kadootjes op een feestje, dus een tocht naar de stad was onvermijdelijk. Mijn husband was weg. Voor bol.com was het te laat. Dus er zat niets anders op, dan met drie kids de auto in. Ik had het huis aan kant en de was gedaan, dus ik voelde me eigenlijk best wel goed. Eigenlijk was ik best wel trots op mezelf. ‘Ik kan dit’, dacht ik. Kids in de auto en gaan. Ik gaf de sleutel aan de dochter en zag de jongste telg achter haar aan hollen. Drie kids in de auto. Check. Auto geparkeerd. Telg 1 en 2 uit de auto. En dan de opmerking van de jongste: ‘Mam ik heb geen schoenen aan!’
Ok.. Ik tel tot drie. ‘En, kunnen we hier een oplossing voor verzinnen?’, vraag ik. De dochter roept meteen:’We gaan schoenen shoppen!’ De jongste roept: Ik mag op je nek!. Dus met hakken aan en een vierjarige op mijn nek lopen we naar de schoenenwinkel. De dochter wordt stiller. Ik zie haar gezicht betrekken. Ik vraag wat er is. ‘Niks’ zegt ze. Met zweet op mijn rug loop ik door. We komen aan bij de eerste winkel die we zien. Twee jongetjes die gelijk naar binnen rennen. Een meisje dat naar binnen sjokt. ‘Mama’, vraagt ze. ‘Mag ik ook nieuwe schoenen?’ Op dat moment kan ik niet anders dan antwoorden: ‘Natuurlijk’. Pedagogisch compleet onverantwoord. Nog druk bezig met schoenen voor de jongste, komt J. naast me zitten, legt schoenen op de bank. ‘Deze wil ik mam!’ Ach, denk ik. Waarom ook niet. Mijn meisje komt naar me toe met gympen die teveel licht afgeven in een veels te kleine maat. De discussie die je dan moet voeren (ze hadden geen grotere maat). Dus ik zette mijn joker in en vroeg een wildvreemde of ze wilde beamen dat deze schoenen echt te klein zijn. ‘Nou, dan wil ik slippers’, zegt ze.
Dus met twee paar schoenen en 1 paar slippers liep ik de winkel uit. Nog steeds geen kado. En toen riep E:’Ik moet plassen!’
Koffie heb ik nodig, dacht ik. Veel koffie.. of Wijn. Op naar Doppio.
Geen reactie's