16 feb Ode aan mijn aapje
De jongste telg, mijn aapje. Vijf jaar. Mijn lieve aapje. Volgens de husband houd ik hem expres klein. Maak ik nog trouw zijn drinken en smeer ik zijn brood. Moet ik hem nog even tillen want ‘ik ben zo moe’ of ‘mijn voeten zijn stuk’. Hij mag niet te snel opgroeien. Zijn knuffels zijn de beste. Soms, soms ben ik er klaar mee. Dan vind ik dat hij zelf zijn drinken moet maken of zijn brood moet smeren. Zijn zus en broer doen dat immers al jaren. Dat houd ik dan weer 2h vol om vervolgens toch weer zijn lievelingsbeker te pakken. De blauwe beker met de groene dop. Ik weet het. Ik moet er op een gegeven moment aan toe geven. Maar ik zit nog even in mijn ontkenningsbubbel. De husband heeft me een deadline gegeven. Tot die tijd blijf ik in mijn bubbel en geniet ik van de beste knuffels.
Geen reactie's