Vergeten

05 okt Vergeten

Aangezien Yvanka een weekje in het buitenland zat, mocht het deze week van papa wel.

“Julian ik heb hier nog een broek van je liggen.” zegt Michel, zijn judo meester, Glazig kijkt Julian hem aan. “Een nieuwe” zegt Michel. “Die je net had, een joggingbroek”. Het glas gaat uit de ogen, een lach op het gezicht en een “oja” uit de mond.

Ik schud mijn hoofd, neem de broek aan en bespreek het op de weg terug naar huis. Hij belooft -voor de zoveelste keer- beterschap.

3 dagen later zitten we in de auto op weg naar Judo. Mijn “Denk je aan je spullen dit keer” wordt beantwoord met een overtuigend ja. Voor de zekerheid vraag ik 2 uur later, als hij weer in de koets stapt of hij alles heeft. Wederom is een blije “ja” het antwoord. Ik heb het extra gecontroleerd zegt hij. “Moeten we je tas controleren” probeer ik nog, maar een zekere “nee” maakt het definitief.

25 minuten later lopen we met een extra kind -verjaardagsfeestje- en een zak friet het huis binnen. Als de borden leeg zijn wil het grut aan de spielerei, maar eerst mogen de borden richting de vaatwasser worden gebracht. Mijn “gooi je kleren dan gelijk even in de was” wordt vrolijk beantwoord met een tas die zich leegt op de grond naast de eetkamertafel. De stapel kleding is verrassend klein. Een snelle blik leert me dat er één schoen, één sok een broek en een hemd ontbreekt. “Ga maar even naar je kamer nadenken” zeg ik tegen de grote man die langzaam naar boven loopt en die ik nog geen minuut later hoor huilen.

“Die kleren moeten eigenlijk nu even halen” zeg ik terwijl we hem schone kleren aan trekken. “Ga jij maar even op de fiets op en neer.” Ik zie in alles hoe erg hij baalt. Dat hij de spullen vergeten is, dat hij niet achter zijn schermpje kan en dat hij nu ook nog eens heen en weer mag.

Het is prachtig weer, maar wel laat en na een sportdag en dubbele judo les is het mannetje zichtbaar moe. “Zullen we anders met de auto” vraag ik en hij klaart weer wat op. Als we in de auto zitten is hij erg stil. Als ik vraag wat er is stromen er dikke tranen over zijn wangen. Teleurstelling lees je af aan zijn hele lichaam. “Ik wist zo zeker dat het dit keer goed was gegaan” zegt hij tussen de tranen en het snikken door.

Ik zie in alles mezelf. Naast mijn vader. Als ik zo zeker wist dat ik het nu wel goed had gedaan, maar dat het toch anders was gelopen. De teleurstelling, de tranen. Niet alleen in zichzelf, maar ook vooral in de de ogen van je vader.

Eenmaal bij de judo blijkt alles op een stapel in de hoek te liggen. Waarschijnlijk uit zijn tas gevallen bij het dichtritsen. Hij is opgelucht en buiten ga ik op mijn knieën zitten voor een grote mannen knuffel. Papa heeft dit minstens net zo vaak gehad als jij fluister ik in zijn oor. Je bent zonder twijfel een kind van je vader.

En wat was het mooi geweest als ik dit verhaal nog even aan mijn pa had kunnen vertellen denk ik in de auto en nu heb ik in stilte de tranen in mijn ogen.