De archieven

Baby on board (nee, ik ben niet zwanger;)

Baby on board (nee, ik ben niet zwanger;)

Ik was dus een weekje weg. In mijn eentje nar Ibiza.  Loslaten is me niet helemaal gelukt-iets met een pianoleraar op de voicemail die zich afvroeg waar de dochter bleef-, maar het was voor alle betrokken partijen gewoon goed. Vooral voor mij dan . 🙂

Ik heb de husband en de kindjes ontzettend gemist, edoch even tijd voor jezelf is echt aan te raden.

Ik ging dus met het vliegtuig. Zwemmen was geen optie.

We stonden om 5.30 op en om 6.30 zaten we in de auto richting de Airport. De auto heb ik heel afgeleverd en ik ben niet aangehouden door de politie. Een internationaal  opsporingsbevel  was gelukkig niet uitgevaardigd. ‘Waar heb je het over?’, denk je misschien. Nou, dus, ik had een rental-auto meegekregen, die niet op mijn naam stond. Dit is uiteindelijk allemaal gefixt, maar op dat moment nog niet. De neuroot in mij speelde op. Ik zag mezelf al bij de grensovergang zitten. Met zo’n meneer of mevrouw die al zo vaak de zinsnede gehoord hadden:’Ik wist het echt niet!’ ‘Ik ben echt onschuldig!’

Maar ok, dat alles is niet gebeurd.

Een knuffel van een vriendinnetje stelde me gerust.

Het zweet staat op mijn voorhoofd. Zweet onder de oksels, gewoon overal zweet. Ik sta bij de douane. Mijn tas wordt eruit gepikt en mag drie keer door de scanner. Het levert me en hartslag van 180 per minuut op. Twee keer, want ik moet nog een keer door de bodyscanner. Mijn horloge die op Schiphol geen probleem oplevert, vindt dit apparaat dus wel stom.

‘Go to the gate’, staat er op het scherm. Daar gaan we. Eerst met de bus, deze zit vol met mensen en kinderen. Veel kinderen en baby’s. Alsof ze het aanvoelen, beginnen ze één voor één te huilen. Langzaam loop ik het vliegtuig in. Mijn rugtas werkt niet mee. Met wat duwen trekwerk past hij uiteindelijk in de bagagevakken.

Door de speakers hoor ik een vriendelijke stem: ‘this is your captain speaking….’. Ik doe mijn oordoppen in en pak mijn e-reader. Mijn hartslag daalt naar een normaal tempo.

Nu zijn er baby’s die het super doen in het vliegtuig, maar die van mij waren daar niet één van.

Naast mij zaten twee dames op leeftijd (70+). De eerste tien minuten ging het nog goed. Maar luchtdruk en baby-oortjes zijn geen goede combinatie. Met als gevolg dat de papa’s met zijn drieën (drie verschillende baby’s en allemaal in een draagzak) heen en weer aan het lopen zijn.

Dame 1 had gelijk een mening. ‘Je moet niet zo schudden met die baby’. ‘

Dame 2: Vroeger, deden we het heel anders.’ ‘Ze maken wel veel lawaai hè!

En zo ging het wel even door.

Je merkte ook het ongemak bij de ouders. ‘Ik snap je’, wilde ik zeggen. Maar mijn Spaans is niet zo goed.

Vijf minuten voor de landing vielen ze in slaap. De moeder ontspande. De vader was de held die het had geregeld.

Daar moeten ze iets op vinden. Een ‘baby on board- overlevingspakket’ (voor alle betrokken partijen).  Volgens mij is daar een markt voor.

Geen reactie's

Geef een reactie