De volgende stap?

21 jan De volgende stap?

Wanneer zetten jullie de volgende stap?’ Ik kijk om. Heeft zij het tegen mij? Ik zie niemand anders en ze kent me goed, dus ze heeft het tegen mij. De volgende stap. Ik kan doen alsof ik het niet snap, maar zij weet dondersgoed wanneer ik lieg. En de vraag is helaas al door meerdere mensen gesteld. Ik weet waar ze op doelt -en zij bedoelt het goed- , een groter huis. Een vrijstaand huis, met meer grond en meer kamers en opbergruimte. De volgende stap. Alsof je een ladder beklimt: De huizenmarktladder. Als ik iets moet, word ik sowieso recalcitrant, dus is mijn primaire reactie: ik moet niks.

We hebben het financieel meer dan ok. Maar dat is jarenlang niet zo geweest en daarmee zijn wij gewend het zuinig aan te doen. Dat is lastig uit ons DNA te krijgen. Grote uitgaven die moeten (in privé) vinden we niet lastig, maar het is altijd een bewuste keuze. De man irriteert zich mateloos als ik ‘los ga‘ in de AH en met verschillende producten thuis kom die in de ‘bonus en of aanbieding’ zijn. Of -nog erger- plastic speelgoed voor de koters koop (inclusief geluid).

Producten die we eigenlijk niet nodig hebben. Hij is daarin nog erger dan ik.  Mijn vriendinnen zullen immers gelijk betogen dat ik heel gelukkig word van shoppen, maar dan wel in de uitverkoop en duurzaam natuurlijk.

Maar terug naar de vraag. Een nieuw huis, is dat iets wat we willen? We zijn blij met ons huis. Al valt er van alles uit elkaar. De draaikast in de keuken heeft geen deur meer, de eetkamertafel wiebelt en het leer van de stoelen bladdert van de leuningen, maar het maakt ons niet minder gelukkig.

Toch? We hebben inderdaad weinig opbergruimte en de garage staat na de laatste reorganisatie van ons huis vol met kinderspeelgoed. Buiten is groot, de tuin gelukkig niet, want we hebben geen groene vingers.

Maar zal ik gelukkiger zijn ergens anders? Dit is thuis. Uit onderzoek is gebleken dat thuis de meest belangrijke plaats in ons leven is; het bevordert onze fysieke en mentale gezondheid (Gifford, 2007). Bij een gebrek aan een thuisgevoel, loop je meer risico op stress. Stress is weer een gevaar voor fysieke en mentale gezondheid. Een huis en je daar kunnen thuis voelen is dus belangrijk.

En als ik denk over alle plekken waar we hebben gewoond -en we hebben jarenlang gehopt tussen steden- denk ik met liefde terug aan ons appartement aan de Hereweg. We hebben jarenlang met baby en zwanger van de tweede, op 55 m2 gewoond boven de Jumper. En daar waren we heel gelukkig. Waarom was dat eigenlijk? Ik kan de vinger er niet precies op leggen. Rationeel zouden we daar -gezien de  beperkte ruimte, geen lift, twee hoog en een baby- daar absoluut niet gelukkig moeten zijn.

Dus waarom zetten we niet de volgende stap? Het eerste wat me te binnen schiet zijn onze buren. We hebben op dit moment de beste buren van de wereld. Als we hulp nodig hebben dan zijn ze er. Altijd. En wij voor hen. Bovendien kan ik mijn hart bij ze kwijt.

En dan valt het spreekwoordelijke kwartje, het Oprah Winfrey momentje, a tweetable moment: Mijn hart klopt hier. De man en ik keken elkaar aan toen we dit huis zagen: dit is de plek waar onze kindjes willen laten opgroeien. We waren verliefd.

Ik moet dus vreemdgaan. Ik moet verliefd worden op een ander huis en dat wil ik helemaal niet. Want dit is mijn thuis en daar ben ik gelukkig.