2 februari 2006

01 feb 2 februari 2006

13 jaar geleden. Vandaag is het 13 jaar geleden dat de man naar de KvK ging om zijn bedrijf te laten inschrijven en ik welgeteld 1 euro bijdroeg.

Het is ook 13 jaar geleden dat mijn vader naar het ziekenhuis ging met hoofdpijn en er minder heel uitkwam. Na weken met hoofdpijn te hebben gelopen werd namelijk vastgesteld dat hij liep met een subduraal hematoom. Dat is een bloeding tussen het harde hersenvlies (de dura mater) en het tweede vlies om de hersenen (spinnewebvlies of arachnoïda). Door het aanleggen van een soort drain -ik weet ook niet zo goed hoe ik het anders kan omschrijven- wilde ze deze verwijderen.

De ingreep vindt op 28 januari 2006 plaats en zou ongeveer een 30 min, doch maximaal 45 min duren. Geen grote ingreep, maar toch wel een dingetje.

De man en ik vergezellen mijn moeder die dag. Om die reden zitten we gezamenlijk in het restaurant van de Isala Klinieken te Zwolle.

Mijn opa -hij en oma leven helaas niet meer- komt er na 20 min ook bij zitten, gewoon voor de gezelligheid. Hij is gestuurd door oma, maar dat vertelt hij op dat moment niet, dat hoorde ik later. Misschien had zij een voorgevoel.

We kijken niet op onze telefoon, maar op onze horloge om te kijken hoe laat het is en dat doen we veelvuldig. We proberen vervolgens een spelletje te spelen.

Ik word wat onrustig en mijn moeder ook want: ‘ik ga even boven kijken, ik ben zo terug’, deelt ze mede.

En nu ik het schrijf, komt dat gevoel van onbehagen terug als een tsunami die niet te stoppen is.

Als ze te lang wegblijft, wil ik ook naar boven. De man gaat mee, opa blijft zitten.  De lift gaat omhoog en het duurt tergend lang. De deuren gaan open en ik zie in een flits mijn vader die voorbij wordt gebracht. Zijn ogen wijd open, vragend, maar in zijn ogen zie ik vooral angst. Direct weet ik dat het niet goed is en ik zoek met mijn ogen mijn moeder. Ze is er niet of ik zie haar niet direct en mijn hartslag versnelt zich. Ik loop naar mijn vader toe, maar hij kan mijn vragen niet beantwoorden. De verpleegkundige en mijn moeder proberen het te verklaren.

Na de drainage bleek er zoveel werking/ verplaatsing te zijn van het hersenweefsel, waardoor er in zijn hersenen een nieuw vat beschadigde. Met als gevolg een beroerte. Papa is daardoor rechtszijdig verlamd geraakt. Eerst ging zijn arm, dan zijn spraak en daarna de rest, of misschien ging het anders.

Veel mensen delen hun kennis en een stortvloed aan informatie komt op ons af. Ik weet niet meer of ik mijn zus heb gebeld of dat mijn moeder dat heeft gedaan. Ik weet alleen dat zij en mijn zwager er opeens zijn (terwijl het toch een dik uur rijden is).

Vervolgens zit ik met mijn zus, mijn moeder en de chirurg op de gang. Hij vertelt -volgens mij ook geëmotioneerd- wat er heeft plaatsgevonden. Dat herstel mogelijk is, maar dat de bloeding wel flink heeft huisgehouden. Hij vertelt dat zijn persoonlijkheid ook kan veranderen.

Mijn zus, mijn mama en ik kijken elkaar aan. Dan zegt de zus: ‘die arm mogen ze houden, maar de rest komt terug en papa blijft papa.’

Ik ga daarna naar mijn schoonouders. Ik val daar stilletjes huilend op de bank in slaap. Ik schrik wakker en denk: ‘het was een droom, een slechte, maar wel een droom’. Ik wil er nog niet aan dat dit echt is.

Vervolgens besef ik me al vrij snel dat dit ‘onze nieuwe realiteit’ is. Ik kan niet terug in de tijd. Ik kan niks veranderen. Accepteren is de enige optie. En op de een of andere ‘twisted’ manier geeft dat rust.

En zo begon het. Het herstel. Eerst het ziekenhuis, daarna het revalidatiecentrum. Als je wil weten hoe dat is, kijk dan de documentaire ‘Stuk’ op NPO 3.

Het duurde lang voordat hij weer wat kon zeggen, dik acht weken. Volgens mij was zijn eerste woord:  ‘koffie’. In ieder geval iets in de categorie: eten en drinken.

We gingen minstens 1 à 2 keer in de week naar Zwolle. Ik weet nog exact de prijs van de benzine  -1,22 euro en waar we het beste konden tanken- immers Mark was net begonnen, dus geld was er niet.

Ik herinner me tevens nog die keer dat de zus en ik op dodenherdenking om 20h langs de snelweg stonden -want we waren onderweg naar pap- en na de stilte onze tranen hun weg hebben laten vinden.

Maar papa herstelde grotendeels. Maar belangrijker pap is nog steeds pap. Zijn arm is inderdaad nog steeds volledig verlamd, maar hij kan praten en hij loopt met een stok.

Dus 13 jaar geleden, 2 februari, ik weet dat het de datum van de oprichting van Voys is. En wat zijn we trots op wat er staat en wat er nog gaat komen. En dus vieren we dat, maar stiekem zo veel meer op 2 februari.