De archieven

Rammelende eierstokken

Rammelende eierstokken

De man zei: ‘Yv, dit moet je zien! Een college over rammelende eierstokken!’

Nou, ik ging kijken. Dr. Estrella Montoya (Universiteit Utrecht) doet onderzoek naar hormonen die een rol spelen bij het vormen van deze kinderwens. In dit college vertelt zij dan ook welke veranderingen er allemaal optreden zodra die biologische klok begint te tikken. Spoileralert: Rammelende eierstokken bestaan niet, groepsdruk is hier de schuldige.

Ik viel van mijn stoel. De wereld is dus niet plat. Want die rammelende eierstokken, die had ik wel, dacht ik dus.

Dat was mijn verklaring waarom ik me wilde voortplanten. En aangezien mijn zwangerschappen nu niet volledig probleemloos verliepen, vond ik dat een hele redelijke, rationele, verklaring voor het geheel. Met name als je ook nog kiest voor een tweede en een derde.

Bijvoorbeeld. Zwangerschap 1:

Ik ben 26 weken zwanger en net terug van vakantie. Ik voelde me niet fit. Ik ging van niet fit, naar behoorlijk ziek. Zo ziek dat de man mij meenam naar de huisartsenpost. Een blaasontsteking was volgens hen verantwoordelijk en ik mocht met een kuur weer naar huis. Deze hield ik echter niet binnen en de dinsdag zat ik wederom bij de huisarts. Die een andere kuur voorschreef en die ik met moeite kon verwerken.

De zus komt terug van vakantie en hoort van mijn verhaal. Zij stuurt de zwager. Zo zat ik weer bij de huisartsenpost en na een uur in het ziekenhuis. Want nierbekkenontsteking (vervolg op blaasontsteking) en zwanger is geen goede combi.

Daar lag ik dan met pijn. Achteraf te veel pijn. En na twee nachten veel pijn te hebben gehad vond de dienstdoende verpleegkundige dat er die nacht iets moest gebeuren. Die ochtend werd ik ingestuurd. Een echo werd gemaakt. Dit keer van mijn nier. Ze namen daarbij de tijd. Heel veel tijd. En dat is dus niet goed hè. ‘Ik haal even iemand op’ zei ze. Dan gaan bij mij de alarmbellen heel hard af.

Ik word naar een kamer gebracht en krijg samen met de man van de zaalarts -volgens mij- te horen dat mijn nier dusdanig is misvormd, dat ze denken aan nierkanker. Ik bel huilend iedereen op en iedereen komt. Vervolgens kom ik een aflevering van ‘House’ terecht. Het is geen kanker, maar een abces. Het is geen abces, maar een ontsteking. Het is geen ontsteking maar TB. Uiteindelijk was het littekenweefsel. Ik litteken nogal naar van binnen. Maar dat kon pas na de bevalling worden vastgesteld. Tot die tijd bleef ik onder curatele bij de gynaecoloog en de uroloog. Mocht ik netjes elke week mijn urine inleveren en kreeg ik mooie plaatjes van mijn zoon te zien.

De bevalling was hels, maar wat was het waard. En na een redelijke korte periode dacht ik: ‘ ik wil er nog wel eentje’

En toen kreeg ik de Mexicaanse griep. De niet leuke versie. Inclusief longontsteking. Moest ik in quarantaine. Gingen we verhuizen. Dat.

Op grond van het bovenstaande zou je toch nooit aan kinderen beginnen. Laat staan een derde keer aan beginnen. Dus als ik ‘rammelende eierstokken’ niet kan aanvoeren. Wat dan?

En dan zie ik dit plaatje, denk aan het college en houd bij deze oxytocine verantwoordelijk.

Geen reactie's

Geef een reactie