Lo-go-pe-die

06 mrt Lo-go-pe-die

Mijn oudste kind was twee jaar oud en praatte een beetje. Hij redde zich prima met deze drie woorden:

Mama, papa en die (inclusief de wijsvinger)!

Dat is dus niet genoeg hè. Ik heb vriendinnen met kinderen, waarvan de dochter of zoon volledige zinnen sprak op deze leeftijd (in mijn beleving natuurlijk). En het consternatiebureau was al helemaal niet blij. Dus na drie keer die opmerking gehoord te hebben en net teveel informatie daarover opgezocht te hebben, zat ik met een tweejarig mannetje bij de logopedist. Een mannetje dat gewoon met de auto’s wilde spelen die daar in de hoek van de kamer lagen.

Na -volgens mij- vier sessies, gaf ze het op. ‘Er is niks mis met dit jongetje. Hij is alleen bloed eigenwijs. Kom over twee jaar maar weer terug.’

We gingen van drie woorden, naar  volledige 3- 6 woordzinnen -ja elk woord is een momentje en hielden we bij- maar het was nog steeds niet goed genoeg. Dus toen het mannetje vier jaar was klopte ik weer aan bij de logopediste. Ik zat elke woensdag met een net iets minder eigenwijs jongetje. Ik had een mooi paars mapje gekocht waar zijn werkbladen en stickers bewaard konden worden. Weken gingen voorbij en testen werden afgenomen. Een diploma werd afgegeven, want meneer had de nut en noodzaak van praten na al die jaren toch wel ingezien.

Met de dochter ondervonden we geen problemen.  Zij volgde in alles de curve. Ik verwacht over een paar jaar die boemerang. Iets met karma.

De jongste praat wel, maar soms is hij niet te verstaan. Voor anderen dan hè, want ik versta hem prima. Ik ben zijn ‘enabler’. Dus zat ik met drie jaar en nog een keer met vier jaar bij de logopedist. Dit keer geen mapje -het lot van de derde- en de stickers werden op zijn voorhoofd geplakt. Hij ontving -na enkele maanden- een diploma. Kind blij, ik blij.

Klaar zou je denken, maar helaas pindakaas. Want hoewel hij alle woorden van de wereld kan uitspreken -en ik en zijn beste vriend hem kunnen verstaan- is articuleren nog steeds een dingetje.

Dus nadat de GGD-arts hem op school weer zag, zit ik weer met dit mannetje bij de logopediste. Zij ziet hem 30 min. Snapt het probleem, maar ‘Dit is eigenlijk niet een probleem wat ik zo 1,2,3 kan oplossen met een regulier schema. Hij kan namelijk alles wel zeggen. Misschien is het een idee om overal kaartjes neer te leggen. Jeweetwel reminders’. Ik kijk haar aan en moet lachen. Dat jong kan namelijk helemaal niet lezen en dat valt netjes binnen de curve.

Dus ik koop een mapje. Misschien helpt het.