Ik kan dit beter

21 mrt Ik kan dit beter

De man is dik een week weg. We noemen het geen midlife-crisis, maar hij gaat camperen in de sneeuw. Vrijwillig. Zegt dat genoeg? Dus ik ben alleen. Ik weet dat ik het kan, want ik heb het vaker geoefend. Ik weet ook dat het zwaarder is dan met zijn tweeën. Dus dikke vette kudos voor de alleenstaande ouders onder ons.

Indien alleen, zult gij zich moeten aanpassen. De ochtendroutine wordt gelijk geoptimaliseerd na de eerste dag.

De reden?: twee mannetjes komen -met de slaap nog in hun ogen- naar beneden gaan zitten, kijken met een schuin hoofd mij aan en voordat ze de vraag der vragen kunnen stellen zeg ik: ‘Ja dag, je kunt je eigen ontbijt gewoon maken’.

Antwoord: ‘Oh.. nah’

Zucht steun, kreun. Alles verliep net niet lekker. En na 10 minuten nadat ‘Google ons eraan had herinnerd: ‘Let’s go to school’, zat ik met zweet op mijn rug in de auto. Ik had geen tijd om de kind 1 en 2 weg te brengen, wat een verongelijkte dochter opleverde. De jongste was net op tijd en ik keek in mijn agenda. Hoe ziet mijn dag eruit?

Chips, ik ben de logopedie vergeten te verplaatsen. Dus na wat knip en plakwerk in mijn agenda, was ik ook daar op tijd.  Zwemles met telg 3 verliep wonderbaarlijk soepel. Ik heb volgens mij zelfs nog gekookt die avond. Geen culinair hoogstandje, maar ik had het wel gedaan.

‘Ik kan dit beter’, denk ik.

Het is 19.30. Ik ben er klaar mee. Ik stuur ze allemaal naar boven. Kind 1 en 2 moeten van mij in bad. Kind 3 voegt zich ook, terwijl hij net zwemles heeft gehad. Ik zie een waterballet en automatisch volg het volgende commando: ‘ga naar bed!’ Ik smokkel met voorlezen en om 20.48 zit ik beneden.

De volgende ochtend gaat al beter. De avond ervoor heb ik meer voorbereid -lees brood in de vriezer etc-. Ik sta om 6.13 naast mijn bed. Dit gaat goed. De middagdienst bestaat uit taxi ritjes heen en weer naar judo met een tussenstop bij de Hema. Ik kook zo waar weer en dan hebben de kids een plan uitgewerkt en ze leggen deze aan mij voor. Ze willen met zijn allen -inclusief moi- op de kamer van de oudste slapen. Wat een briljant idee lijkt, blijkt in de uitvoering minder super te gaan. Na 10 min lag de jongste alweer ergens anders. Die kon letterlijk zijn draai niet vinden. Want papa had gezegd dat hij in dit bed overdwars moest liggen? Ik had geen zin in discussie en verplaatste het probleem naar een ander bed. Ik zag mijn eigen bed en ik kreeg spontaan heimwee. Maar ik had dit beloofd.

Na een korte nacht, liep ochtend nummero drie net wat minder soepel. Iedereen had net wat te weinig slaap gehad en ondanks dat het logistiek top liep, waren de gesprekken minder vriendelijk die ochtend. Ik wist nog wel mijn stemkaart mee te nemen. De middag bestond uit speelafspraakjes, pianoles, taekwando en de was. Nu vind ik wassen echt geen probleem- vraag mijn vriendinnen maar-, maar opvouwen. Daar heb ik dus echt een hekel aan. Gezien de hoeveelheid bleek ook heel duidelijk dat Ik dit te lang had uitgesteld. Beneden was het rustig, dus ik loop naar boven. Begin met sorteren. Ik ben nog geen vijf minuten bezig:

‘Mam, we vervelen ons. We weten niet wat we moeten doen’ . Ik glimlach. Kijk naar de was en neem afscheid van de stapels.

Ik zou dus weer koken. Maar tijdens een tussenstop na pianoles, wist de dochter donuts mee te smokkelen. Ik heb nog gedacht: ‘Als ik dit met komkommer en aardbeien combineer, ben ik dan klaar?’

Maar ik kan beter. Dus ik ging koken. Het duurt nog een aantal dagen voordat de man weer thuis is. Gezamenlijk tellen we af. Samen -inclusief de man- zijn we op ons allerbest.