De archieven

Michelle Obama

Michelle Obama

Ik was daar.  In de Ziggo Dome. Het was geweldig. Waar anderen gelijk in de pen kruipen en kunnen verwoorden hoe ze het hebben ervaren, moest ik even landen.

Dus een week na dato. Hier ben ik: tadaa!

Ik had haar boek op 13 november 2018 besteld en gelijk gelezen. Het eerste gedeelte -Becoming Me- vond ik meest indrukwekkend. Als je leest wat zij allemaal heeft meegemaakt en heeft overwonnen, dan begrijp je dat ze heel hard gewerkt heeft om haar einddoel te bereiken. En dan heeft ze bereikt wat ze wilde bereiken. Ze is advocaat, heeft een Saab en een wijnabonnement.

Shit, maar dan is ze niet gelukkig. Ze vindt het werk gewoon echt niet leuk. Het brengt haar niet wat ze had gehoopt. En nu? Haar wederhelft helpt haar vervolgens om de stappen te zetten die ze moest zetten om weer gelukkig te worden.

De tweede helft- Becoming We- is confronterend. En ik zou niet weten of ik het zou kunnen. Akkoord gaan met een man die wekenlang niet thuis is en jij die alleen de zorg voor de kinderen op je neemt. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik haar dapper vind.

En dan de derde helft: Becoming More

Een weergave van het politieke spel en hoe zij zich daarin begeeft. Ook hierin vindt ze haar weg.

Als ik het niet kon lezen, dan hoorde ik haar stem via Audible. Haar stem is overigens heel plezierig tijdens het hardlopen. Ik hoorde haar tevens bij Oprah en ik volg haar op Instagram.

Dus ik was goed voorbereid voor de 17e april. Ik was bang dat -gezien het feit dat ik alles al gezien en gehoord had- ze hetzelfde verhaal, met dezelfde woorden zou verkondigen. Ik was om die reden een beetje wantrouwend?

Ik ging met twee vriendinnen. Roadtrip inclusief paaseitjes, appelstukjes,  broodjes en fruitella. En oja powerbanks. We kwamen rond 18h aan. Ik was redelijk badass tijdens het rijden en we konden -zo waarlijk helpe mij god almachtig- normaal parkeren. Ik wilde mijn grote tas -waar alles in kan- meenemen. Maar ik kreeg blikken van mijn vriendinnen toegeworpen dat dat niet de bedoeling was. Iets beveiliging enzo. Nu nog eten. Dat was nog wel een onderneming, aangezien we niet een drie-gangen menu wilden eten of bij de snackbar terecht wilden komen. Een stukje verderop was een groot ding, waar we net als de rest van de menigte gingen eten.

Rond 19h liepen we rustig naar de ingang. Zie ik het goed? Kak… Waar het om 18h nog rustig was, hadden zich in een uur rijen gevormd waar je absoluut niet gelukkig van wordt. We waren natuurlijk heel mindful, heel zen en hadden onze id-kaarten bij ons. Want de kaartjes stonden op naam en dit werd gecontroleerd. Zo werd heel duidelijk verkondigd. Dit was alleen niet bekend bij de mensen die voor ons stonden, natuurlijk. Dit gaat lang duren, dacht ik nog.

De betreffende dame die het controleerde, zei ferm: ‘Niet meer doen en volgende keer goed opletten!’

We waren binnen. We waren binnen. Nu nog de zitplaatsen zoeken. We moesten omhoog. Twee hoog en toen schuin naar beneden. Had ik al vermeld dat ik hoogtevrees heb? Zonder enige moeite kun je daar heeeeeeeel hard naar beneden kukelen. Maar we zaten.

En daar kwam ze. Twee uur lang vertelde ze haar verhaal. En ja, ik wist natuurlijk wat ze ging vertellen, maar de boodschap resoneerde. Andere details werden toegevoegd.

Ze is een zeker een boegbeeld voor het nieuwe feminisme. Zo vertelde ze over haar relatie met haar vader en dat meisjes niet alleen vrouwelijke rolmodellen nodig hebben, maar ook mannelijke.

Of ‘tegen vrouwen wordt al gauw gezegd: denk niet te groot, wees niet te luidruchtig.’ Dat moeten we juist doen, zegt Obama, anders krijgen we nooit een kans’

Maar mijn favoriet is toch wel:

“That whole ‘so you can have it all.’ Nope, not at the same time”

Waarom ik deze quote zo mooi vind? Het haalt de druk van mijn schouders. Je hoeft niet alles tegelijkertijd te doen. Zo zijn de eerste jaren na de geboorte van je kinderen prachtig, maar ook hels. Verwacht dan niet teveel van jezelf. Het is ok.

En zo was het binnen no-time 22h. Stopte ze er mee, ging ze weg en kwam niet meer terug. We liepen naar de auto. Kwamen er vervolgens achter dat we nog het nieuws hadden gehaald. Gezamenlijk kwamen we tot de conclusie dat ik absoluut niet geschikt ben voor de politiek en mijn vriendinnetje wel. Dat mijn antwoord: ‘genoeg’, wel heel primair was. Het was overweldigend. Alles. We hadden wel iets bijzonders meegemaakt.

Dus reden we terug, vol van wat we hadden meegemaakt. Ik bracht mijn vriendinnen naar huis. We gaven elkaar een knuffel en ik reed mezelf naar huis. Het was op dat moment 18 april 2019. Mijn meisje was jarig. Ik keek stiekem in haar bed. Ze lag heerlijk te slapen. Ik kroop bij de man in bed.

De man die mijn dochter absoluut niet anders behandeld dan de jongens. En altijd zegt, dat ze Sascha Fierce meer moet omarmen. Mijn mannelijke rolmodel voor mijn dochter.

Geen reactie's

Geef een reactie