09 mei De gemiddelde woensdag
De woensdag is mijn dag. In den beginne had ik de vrijdag, maar dan zijn alle mannen aan de beurt (de veelbesproken ‘papadag’). Dus na twee jaar hebben we het werk geëvalueerd en hoewel de man de aandacht van de vrouwen ‘wel leuk’ vond, ging zijn voorkeur uit naar de vrijdag.
Alle drie gaan al een aantal jaar naar school. Dus de woensdagochtend is voor mij en de was. De ochtend dat ik even helemaal niks hoef, behalve dus de was.
Om 12h haal ik de jongste en meestal heeft hij een +1. En aangezien telg 2 en 3 pas om 12.30 vrij zijn, haal ik in de tussentijd mijn bestelling bij de bakker. De bakker is alleen een eindje rijden, dus er mogen geen onverwachte obstakels onderweg zijn. Indien alles loopt volgens planning sta ik om 12.30 netjes bij het grote schoolplein. Vervolgens wordt er -in ieder geval door mijn dochter- nog 30 min onderhandeld waar zij en haar aanhang gaan spelen. En op de één of andere manier weet ik altijd 4-6 kinderen in huis te hebben die middag.
Wat je absoluut niet moet vragen is:
‘Iemand zin in tosti’s’
Dan ben je een uur bezig met maken en nog langer met opruimen/ schoonmaken. Broodje knakworst is veel handiger. Maar dat heeft een vriend van mijn man voor eeuwig verpest.
En voor je het weet vertelt een blik op de klok je dat het 14.18 is. De jongste telg moet zo met zijn vriendje weggebracht worden, zodat ik met de dochter naar pianoles kan.’ Waar is mijn dochter?’, vraag ik me af. ‘Die wilde nog 25 min bij haar vriendin spelen dus zijn met de fiets weg’, antwoordt de zoon.
Ik bedenk nog 33 manieren om de zoon wat zuurstof te laten happen, maar ik geef het na poging 10 op. En voor je het weet loop je achter op schema. Probeer je alles in de auto te krijgen, terwijl een kind roept: ‘Ik wil nog een kleurplaat!’ Ik probeer rustig uit te leggen dat dat niet lukt en hij vindt dat -al dan niet terecht- stom.
Jongens gedropt. Maar waar is de dochter? Ik rij door de wijk en vindt haar natuurlijk thuis. Ruim op tijd thuis was ze. We rijden weg, nog steeds achter op schema. Ik bid dat er geen brug open staat. Dan bedenk ik me. Ik heb nog een kind. Oja. Die heeft de man. Zij gaan naar de bios. Hij moet in ieder geval lopen naar de bus, dus iets van zuurstof heeft hij dan gehad.
Dan Taekwando. Het is verdacht rustig op de groepsapp. Heb ik iets gemist? Gelukkig! Het eerste berichtje komt binnen en de logistieke planning wordt aangevuld. Wat gaan we eten? Koken? Red ik dat?
Ik kom thuis. Ik vergeet niet de jongste op te halen – ja dat is me wel eens gebeurd dat ik al 10 min thuis was, me op dat moment herinnerde dat hij nog bij zijn vriendje was- en ik kijk in de koelkast. Deze is goed vol -complimentje voor mezelf- en ik kan zo waar iets maken wat in ieder geval 2 van de 5 redelijk goed eet. Ik maak er zelfs nog een omelet bij.
De dochter komt naar beneden. In vol Taekwando tenue. Oja. Ik rij. Dus breng vier meiden weg. Ik kom thuis en plof op de bank. Ze moeten zo wel nog naar bed, bedenk ik me. Geef me heel even. Heel even.
Einde.
Geen reactie's