Ik was zeven of acht…

25 mrt Ik was zeven of acht…

Of misschien ouder, Ik moet het navragen. Maar ik weet nog dat ik vaak bronchitis had. De azijnsokken -deze zorgden ervoor dat de koorts daalde- van mijn moeder en oma hebben me vaak gered. Ik was sowieso een kind dat vaak ziek was. Op het VWO was een docent die mij meerdere weken had gemist en opmerkte: ‘Wie ben jij?’ Als ik er niet was, hoefde ik me niet te melden. De conrector wist wie en waar ik was. Dat soort dingen blijven je bij.

Maar ik was dus zeven of zoiets. Ik moest bloed laten afnemen in het ziekenhuis en mijn moeder zei, nee ze beloofde, dat het goed kwam. Alleen dat was niet zo. Ik snap zo dat ze dit zei, maar ik was zo boos. Zoals een zevenjarige boos kan zijn. Want het was dus niet goed. Ik ging voor foto’s en uiteindelijk een kijkoperatie. En dat twee keer. Niet echt een pretje kan ik je vertellen. Gelukkig waren er geen dingen waar we ons druk over hoefden te maken. Maar de conclusie was, je longen zijn k.. en iets met littekenweefsel.

Tien jaar geleden begon ik met hardlopen. Nog steeds waren mijn longen k.. Of liever gezegd kwetsbaar. Ik kon nog steeds niet fatsoenlijk hardlopen en er kwam geen progressie. Als ik te hard ga, vallen mijn benen ‘uit’.  Geen grapje!! Ik heb getuigen en beeldmateriaal. En serieus kom niet met een schema aan, dat werkt dus niet. Dus opnieuw ging ik door de molen en opnieuw werd dezelfde conclusie getrokken.

Dus mijn longen. Een dingetje. Nu heb ik medicatie, maar ik heb dit al een tijd -lees meer dan 12 maanden- niet gebruikt. Alleen leek het me nu wel een goed idee om een herhaalrecept aan te vragen. En op verzoek -van een dierbare omstander – heb ik een saturatiemeter.

Mijn longinhoud is beperkt, maar het gaat goed en dat wil ik graag zo houden. Dus kijk ajb dit filmpje.

PS. IK WAS NET ZES. BERICHT MIJN MAMS NET