In mijn uppie

06 okt In mijn uppie

Ik was dus twee en een halve dag van huis. Iets meer dan 48 uur om precies te zijn. In mijn eentje. Iets wat ik wel eens vaker heb gedaan de afgelopen jaren. Maar niet in de afgelopen maanden. En ik heb dat wel een beetje gemist.  HE-LE-MAAL alleen, Nou ja, ik ging naar een vriendin die toevallig een geweldige Bed & Breakfast heeft. En ze kan ook nog eens geweldig koken. 

In mijn eentje weg. Het voelde vreemd, in deze tijden. Het voelde alsof ik vreemdging. Nee, Spijbelen meer. Want de afgelopen zes maanden heb ik mijn huis gezien, af en toe de binnenkant van kantoor, het schoolplein en het park. En oja, we zijn twee weken in Frankrijk geweest. In the Middle of Nowhere. Maar dat was het. Mijn eigen Groningse bubbel. De dagen gingen op elkaar lijken.

Maar ik ging. En aangekomen op mijn kamer werd ik overvallen door vermoeidheid. Ik ging douchen en kroop in bed. De meest rare dromen maakte deel van mij. Ik miste mijn kinderen en ik miste mijn man. En ook dit is en was ok. Want er was wel wat gebeurd de afgelopen zes maanden. Ik verwacht dat we ook nog wel even in deze situatie blijven. Waarbij de wereld op zijn kop staat, maar het leven gewoon doorgaat.

Voor de lockdown halverwege maart was ik nog in de prettige veronderstelling dat ik zeeën van tijd zou hebben om te schrijven tijdens de lockdown. *Proest* *Insert GIF* En we weten allemaal hoe dat is afgelopen. Ik was allang blij als ik 20 min tijd had om hard te lopen in mijn fucking eentje.

En als ik schreef dan was ik angstig. Angstig om het te delen. Want de hele wereld heeft wel een mening tegenwoordig over alles. Zo wilde ik schrijven over BLM, emancipatie, gelijkheid en feminisme. Want ja, daar heb ik een mening over. Maar ik deed het niet. 

Twee dagen in mijn eentje weg! Aanrader 🙂 De knuffels bij thuiskomst zijn hemels. Wat niet handig is, als je man de week erna weer verdwijnt. De man is deze week dus weg. Dan ben je dus ook allenig, maar dan anders.

En met goede moed beginnen we aan dag 2. Dag 1 telde niet, want Margedag, dus geen ochtendstress. Dag 1 was ‘easy peasy’. 

Dus dag 2, vandaag. Vannacht had ik een verstekeling natuurlijk in bed, die ik niet durfde te verplaatsen. 

Om 7h eruit en ik begin rustig met het uitpakken van de vaatwasser en zet koffie. Koffie is belangrijk. De dochter helpt en ik overzie de keuken en denk dat ik wel kan gaan douchen. 75 procent van de werkzaamheden die ochtend zijn gedaan en we hebben nog 35 min voor vertrek. Ik ben redelijk zen! Ik spreek bemoedigende woorden, loop naar de douche, zet vervolgens nog even de wasmachine aan en doe de deur dicht van de badkamer. Twee minuten later komt telg 1 vertellen dat hij gym heeft. Dat zijn tas nog op school ligt, maar dat hij kleren wel los meeneemt. Hij is echt niet van plan om twee tassen -eigenlijk drie dus, maar ik verbeter hem maar even niet- mee terug naar huis te nemen. Tegen telg 2 moet ik vertellen dat hij nu echt zijn tanden moet poetsen en telg 3 loopt zo dromerig door huis, dat ik bang ben dat ze alles is vergeten.

Dan belt de Man om 7.55 -ik moet over 5 min weg- en wil een prachtig uitzicht laten zien. Ik duw de telefoon in de handen van een kind en probeer mijn restauratiewerkzaamheden -lees make-up- te hervatten. Ik loop naar beneden en de 75 % is helaas niet naar boven gestegen. Ik loop -knorrig volgens de dochter- door huis en commandeer opdrachten. ‘Iedereen boeken mee?’, want kinderboekenweek. Dan alles in de auto -morgen gaan we op de fiets beloofd!- en kijk naar de broek van een kind. Deze zit vol vlekken. Ik kijk hem aan en en moet inwendig lachen. ‘Morgen doen we weer een poging!’, zeg ik hoopvol tegen de kids.

In je eentje! Aanrader!